Uzun bir aradan sonra yine yazmaya karar verdim buraya, her nasılsa başladığım yere geri döndüm. Yine gecenin bir yarısı olmuş umutsuzum,sıkkınım aklımda o. Deniyorum ,çabalıyorum elimden gelen her şeyi ama olmuyor, bazen bazı şeyleri değiştiremezsin ya bu şekilde kabulleneceksin ya da o adımı atıp bırakcaksın.Böyle olsun istemezdim asla hayalimdeki gibi olabilseydi keşke her şey. O klasik balo sahnesi herkesin önünde yapılan o romantik dans ya da omzumda uyuyakalması hep bunlar olsun isterim ama hayır tabii ki hiç bir zaman her şey yolunda gitmez. Onu mutlu edemiyorum çabalıyorum ama hayır sanki aramıza kalın bir duvar örülmüş ve ben onu aşamıyorum. Lanet olsun ki aşamıyorum, her üzerinden atlamaya çalıştığımda kafamı toslıyorum. Böyle olmamalıydı tabii ki. Mükemmel bir aşk filmindeki gibi olmalıydı. Ama unuttuğumuz bir şey olur o aşk filmlerinde her an güllük gülistanlık değildir.Düşüşler olur ,kayıplar ,ağlamalar. İnsan o kadar bencildir ki bunları unutur sadece saf mutluluk ister. Oysaki zaten mutlu olabilir istese,uğraşsa çabalasa,ama tembeldir insan yapmaz bunu. Açıkçası ne yazacağımı da bilmiyorum öyle bir durumdayım ki artık ne yapacağımı şaşırdım.Çabalayınca da olmuyor çabalamayınca zaten olmuyor. Gülmek ağlamak varken şu an yaptığımız şeylere bak. İnsan olmak demek doğanın basitliğini karmaşıklaştırmaya çalışıp bütün her şeyi bok etmektir. Keşke sorunlar bir anda pat diye bitiverebilse isteyince ama yok burası dünya. Burda yerin dibini boylamadan yukarı çıkamazsın. Bakalım ne olacak umarım istediğim gibi olur her şey onun kokusunu içime çekebilirim,yanağıyla oynayabilirim ve de onu güldürebilirim.